ADALAR POSTASI

Geldikleri Gibi Gidiyorlar-1: Tepeden İnme, Geliyorlar… Tepeden İnme, Gidiyorlar…

Her zamanki gibi geldiler, geldiler de herhalde fikren hazır değillerdi bocalayıp durdular… Aday oldukları seçilmiş coğrafyaya hiç de uygun bir hal ve tavra mâlik değillerdi ve olamadılar. Ham gelip çürüyerek gittiler… O kadar basit düşünüyorlardı ki okul çocuklarını bile kullanarak birtakım sûistîmallerle çevrelerindeki goygoycularını rahata ve kolaycılığa alıştırıyorlardı. Okul çocuklarını bahane ederek üç yüz- dört yüz metrelik mesafeler için Adalar’a soktukları motörlü taşıtları dahi yaz aylarında keyifleri için bu def’a da yaşlısını, sakatını bahane ederek kullanma ve kullandırtmaktan hiç sıkılmayıp bunu siyaseten marifet saydılar.

Halefiyle selefiyle her biri gelir gelmez Adalar’da yasal yasağa rağmen motörlü taşıtları çoğaltarak lüzumsuz sürücüsüyle birlikte fuzûlî yakıt külfetini Adalılar’ın sırtına yüklemeyi de marifet saydı.

Adalar’ın halet-i rûhiyesinden o kadar uzak idiler ki fayton ve faytonculara olan kin ve garezlerinden midir nedendir bilinmez otobüs duraklarını bile Adalar’a mübah gördüler.

Adalar’ın geleneğinde bulunmayan motörlü araçların, ihtiyacı olan basit bakım ve onarımlarının yapılacağı bir alan ve park ihtiyacını karşılayacak garaj gibi sahalar olmadığından, resmî ve gayr-ı resmî o biçim araçların kontrol dışı mekân ve sahalarda, kimin emriyle kimin hizmetinde olduğu meçhul bir keyfe-mâ-yeşâ saltanatın belediyehaneciliğini yaşayan ve yaşatan tufeylîlerin bir dönemini de yaşayıp gördük.

Belediye’nin başı ve meclisini teşkil edenlerin, muhalif ve muvâfık olanlarının âdeta birbirilerini ağırlayarak geçirdikleri son dört yıllık çalışma döneminin ne Adalar’a ne de Adalılar’a hayırlı ve huzurlu olmuş olduğunu söyleyemeyiz… Bu itibarsızlıkla olsa gerek, geldikleri gibi gidiyorlar vesselâm.

Engin DAMCI